Ο Hozier μιλάει στον En Lefko 87.7!

Τρίτη, 25 Ιουνίου 2019 - 1:00 μ.μ.

Release Athens, 23 Ιουνίου 2019

Ο Hozier, λίγο πριν την εμφάνισή του στο Release Athens 2019 στην Πλατεία Νερού, δίνει μια υπέροχη συνέντευξη στην Αλεξάνδρα Δασκαλοπούλου: το “Take me to church“, ο δεύτερος δίσκος, η οικογένειά του, οι επιρροές του και η πρώτη φορά που άκουσε τον εαυτό του στο ραδιόφωνο!

Παράλληλα, την ίδια μέρα, έγινε και η απονομή του διπλού πλατινένιου δίσκου για το album “Hozier” από τη Minos EMI / Universal Music. Η απονομή έγινε στο ξενοδοχείο Athens Marriot και παρευρέθηκαν στελέχη της εταιρείας, εκπρόσωποι Ελληνικών media καθώς και η manager του καλλιτέχνη.

Είχες φανταστεί ότι το “Take me to church” θα γινόταν τόσο μεγάλη crossover επιτυχία και ότι θα έβρισκε απήχηση σε τόσα ετερόκλητα ακροατήρια (pop, rock, εναλλακτικά);
Όχι, η αλήθεια είναι πως όταν το έγραφα, δεν μπορούσα να φανταστώ τίποτα. Ήμουν χαρούμενος και περήφανος με το αποτέλεσμα. Ως indie καλλιτέχνης, περίμενα ότι θα εξελισσόμουν με πιο αργό ρυθμό. Το ότι έγινε επιτυχία στο ραδιόφωνο, και μάλιστα pop επιτυχία, ήταν έκπληξη και για μένα.

Ποιος ήταν ο πρώτος άνθρωπος που πίστεψε σε σένα;
Συνήθως, όταν ξεκινάς να γράφεις μουσική, αυτό ξεκινάει από σένα. Λειτουργεί σαν μια τυφλή πίστη και εμπιστοσύνη που έχεις εσύ σε εσένα. Είναι κάτι σαν κίνητρο, για να συνεχίσεις να ανακαλύπτεις αυτό που έχεις στο μυαλό σου και αυτό που θες να κάνεις. Και φυσικά, είχα τους γονείς μου, οι οποίοι με υποστήριζαν σε μεγάλο βαθμό, όπως και ο θείος μου.

Ο πατέρας σου, ως blues μουσικός, και η μητέρα σου, ως εικαστικός, ήταν υποστηρικτικοί ως προς την απόφασή σου να γίνεις μουσικός ή σε ωθούσαν προς μια πιο συμβατική επιλογή καριέρας;
Όταν τους είπα ότι θα παρατήσω το Πανεπιστήμιο για τη μουσική, ήταν δύσκολο, γιατί πίστευαν έντονα στην ακαδημαϊκή εκπαίδευση. Η αλήθεια είναι πως δεν ήξερα τότε ότι θα ήταν τελικά τόσο υπομονετικοί με αυτό που ήθελα να κάνω. Μετά την οικονομική κρίση, παράτησα το Πανεπιστήμιο, διότι αν ήθελα να ήμουν συνεπής στις σπουδές μου για 4 χρόνια, μάλλον δεν θα μπορούσα να δουλεύω ταυτόχρονα. Από την άλλη, δεν είχα καν πτυχίο για να διδάξω μουσική. Αυτό που είχα την ανάγκη ήταν να γράφω τραγούδια και έπρεπε να καλλιεργήσω τις δεξιότητές μου σε αυτό.

Το “Wasteland, baby!” είναι το δεύτερό σου album. Είχες άγχος στο να ανταποκριθείς στην πρώτη σου επιτυχία;
Υπάρχει πάντα η ανησυχία πριν την κυκλοφορία ενός δίσκου, αλλά και ανακούφιση ταυτόχρονα. Μετά την επιτυχία του “Take me to church”, έχω ερωτηθεί πολλές φορές για το πώς θα μπορούσα να την επαναλάβω με άλλο υλικό. Δεν έγραψα ποτέ το κομμάτι αυτό με τη λογική ότι θα γίνει επιτυχία, δεν μου ακούστηκε ποτέ ως επιτυχία. Και δεν προσπάθησα ποτέ να γράψω μουσική, για να κάνω επιτυχία στα charts. Με ενδιαφέρει το ήθος στη δουλειά μου και τη μουσική μου.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου track στο album;
Αυτό είναι δύσκολο, είναι σαν να διαλέγεις το αγαπημένο σου παιδί! Μου αρέσει πολύ το ομότιτλο, “Wasteland, baby!”. Νομίζω ότι συνοψίζει ξεκάθαρα τι είναι αυτό το album για μένα.

Για εμάς, τους ακροατές, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον να σε ακούμε να τραγουδάς για την αγάπη, τα ανθρώπινα δικαιώματα και να θίγεις υπαρξιακά θέματα. Με ποιο κριτήριο διαλέγεις τα θέματα των τραγουδιών σου;
Στο τέλος της ημέρας, θέλω να σκέφτομαι τον αντίκτυπο που έχουν τα τραγούδια μακροπρόθεσμα, βλέπω τη μεγάλη εικόνα. Για παράδειγμα, υπάρχουν τραγούδια που έχουν γραφτεί δεκαετίες πριν και τα ακούμε μέχρι σήμερα. Θα ήθελα λοιπόν, στο μέλλον, κάποιος να ακούσει κάτι που έχω γράψει και να σκεφτεί ότι άξιζε τον κόπο, ότι έχω καταφέρει μέσα σε ένα τραγούδι να ενσωματώσω τον κόσμο μας, έτσι όπως είναι σήμερα! Για μένα, αυτό έχει πραγματική αξία.

Ήταν ο πατέρας σου που σου γνώρισε τον κόσμο τoυ Chet Baker, του Bill Evans και της Ella Fitzgerald, στους οποίους αναφέρεσαι στο κομμάτι σου “Almost (Sweet Music)”;
Η αλήθεια είναι ότι ήρθα πρώτα σε επαφή με τα blues του Chicago και του Texas από τη συλλογή δίσκων του πατέρα μου. Είχε πολλούς jazz δίσκους επίσης, όπως της Billie Holiday, αλλά και συλλογές από το jazz club “Ronnie Scott’s”. Θυμάμαι την πρώτη φορά που άκουσα τη φωνή της Nina Simone, είχα συγκλονιστεί, με άλλαξε τελείως. Όντας τραγουδιστής, με τράβηξαν πολύ οι jazz ερμηνεύτριες, όπως η Ella (Fitzgerald) και η Billie (Holiday). Μετά, όταν ήμουν έφηβος, “κόλλησα” με τον Chet Baker. Όταν “κολλάς” με κάτι, θέλεις να μάθεις τα πάντα γι’ αυτό!

Στο “Nina Cried Power”, συνεργάστηκες με τη Mavis Staples, αυτή τη μοναδική r’n’b και gospel ερμηνεύτρια και ακτιβίστρια, ενώ στο ίδιο κομμάτι ο Booker T. Jones παίζει Hammond. Πώς προέκυψαν αυτές οι συνεργασίες;
Στην περίπτωση της Mavis Staples, στάθηκα πολύ τυχερός. Θέλαμε πολύ να συνεργαστούμε, αλλά δεν τα καταφέρναμε, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Κάνει συνέχεια περιοδείες στα 79 της, είναι απίστευτο! Υπήρχαν συζητήσεις μήπως κάναμε κάτι μαζί στον προηγούμενο δίσκο της, αλλά δεν έγινε ποτέ. Όταν γράψαμε αυτό το κομμάτι, δεν υπήρχε αμφιβολία ότι η φωνή που θέλαμε ήταν η δική της. Βασικά, όλο το έργο της ζωής της είναι ακριβώς το θέμα του κομματιού. Όσον αφορά τον Booker T. Jones, ήταν απίστευτη χαρά να δουλέψουμε μαζί. Μου είχε στείλει ο ίδιος ένα DM στο Twitter, λέγοντάς μου πόσο θέλει να κάνουμε κάτι μαζί, αφού άκουσε ότι είχα μιλήσει σε μία συνέντευξη γι’ αυτόν. Ήταν σοκαριστικό!

Η μαμά σου συμμετείχε στη δημιουργία του εξωφύλλου του δίσκου σου και ο αδερφός σου στη σκηνοθεσία του βίντεο για το “Nina Cried Power”. Είναι δύσκολο να συνεργάζεσαι με μέλη της οικογένειάς σου;
Έχει τα καλά του και τα κακά του! Είναι υπέροχο από τη μία, γιατί προσεγγίζεις τα πράγματα, μιλώντας την ίδια γλώσσα. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις να μάθεις κάποιον, για να κυλήσει ομαλά η δουλειά, γνωρίζεις ήδη τα πάντα. Αγαπώ την οικογένειά μου, είμαστε πολύ κοντά!

Πάνε 6 χρόνια από τότε που κυκλοφόρησε το πρώτο σου EP. Πώς το είχες φανταστεί, πριν το ηχογραφήσεις, και πώς αντιμετώπισες με τον καιρό όλα τα παρελκόμενα που φέρνουν η φήμη και η αναγνώριση;
Δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ τι θα γινόταν με το ‘Take me to church”. Νόμιζα ότι θα με αντιμετωπίσουν ως έναν indie καλλιτέχνη. Για μένα, η επιτυχία, όντας κάποιος που παράτησε το Πανεπιστήμιο, ήταν να μπορώ απλώς να πληρώνω το ενοίκιό μου και να είμαι καλά, φτιάχνοντας μουσική. Και πιστεύω πως το καλύτερο πράγμα που έχεις να κάνεις, όταν έρχεται η επιτυχία, είναι να μην παίρνεις στα σοβαρά όλο το hype που χτίζεται σταδιακά, όλα αυτά που λέγονται γύρω από το όνομα σου. Το πιο σημαντικό, για μένα πάντα, είναι να είμαι σεβαστός γι’ αυτό που κάνω.

Τι ευκαιρίες σού έχει προσφέρει η φήμη, που δεν είχες πιο πριν; Τι δρόμους σού έχει ανοίξει;
Αμέτρητες ευκαιρίες! Αρχικά, ταξιδεύω πάρα πολύ και παίζω μουσική ανά τον κόσμο, το λατρεύω αυτό. Συνεργάζομαι με ανθρώπους όπως η Mavis Staples και ο Booker T. Jones. Εξίσου σημαντικό είναι ότι δεν αγχώνομαι για πράγματα που με απασχολούσαν παλιότερα. Είναι ευλογία, πραγματικά.

Τι έχει περισσότερη σημασία για σένα, οι στίχοι ή η μουσική;
Για μένα, είναι οι στίχοι. Με τη μουσική, έχεις 12 νότες και αυτό είναι όλο. Χρησιμοποιείς 8 νότες σε μια ματζόρε κλίμακα, για να γράψεις ένα τραγούδι, και οι ιδέες πάνε κι έρχονται με μεγάλη ευκολία για τη μελωδία. Στους στίχους, ενσωματώνεται όλη η ιστορία που θες να πεις, το συναίσθημα και η καρδιά ενός κομματιού. Με τους στίχους, επικοινωνείς με το κοινό. Κι αυτή η επικοινωνία είναι αυτή που έχει σημασία στην τέχνη γενικότερα.

Τι κάνεις, όταν δεν παίζεις ή δεν γράφεις μουσική;
Δεν ξέρω, αλήθεια, τώρα είμαι συνέχεια σε περιοδεία! Θα ήθελα πολύ να είχα πάει στην Ακρόπολη σήμερα, αλλά δουλεύω συνέχεια. Όταν είμαι σπίτι, περπατάω αρκετά και κολυμπάω, απλά πράγματα μού αρέσουν.

Πώς ένιωσες την πρώτη φορά που άκουσες το τραγούδι σου στο ραδιόφωνο; Πού βρισκόσουν;
Και τις δύο πρώτες φορές, ήταν μια περίοδος που χρησιμοποιούσα συχνά το τρένο στο Δουβλίνο. Ήμουν ακόμα στο Πανεπιστήμιο τότε και πήγαινα εκεί για διάφορα projects. Την πρώτη φορά που το άκουσα, στεκόμουν στο γκισέ εισιτηρίων του τρένου. Τη δεύτερη, ήμουν μέσα στο τρένο και άκουσα το τραγούδι από τα ακουστικά του μπροστινού μου! Ήταν σουρεαλιστικό!

Τώρα που όλοι φτιάχνουν μουσική και τη διαθέτουν στο διαδίκτυο, είναι πιο εύκολο να ξεχωρίσει κάποιος ή πιο δύσκολο;
Υπήρξε μια περίοδος που ήταν αρκετά δημοκρατική και βοηθούσε στο να ακουστεί και να αναγνωριστεί ένας καλλιτέχνης. Όσο διατηρούμε αυτή την δημοκρατική πλατφόρμα, πάντα οι άνθρωποι που μπορούν να διακρίνουν μια επιτυχία και να την προωθήσουν, θα βρίσκουν τρόπο να φέρνουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ήμουν πολύ τυχερός όταν ξεκίνησα. Σήμερα, όταν ακούς μια επιτυχία στο ραδιόφωνο, συνήθως κρύβει από πίσω μια εξαιρετική παραγωγή και αρκετά χρήματα στο marketing. Στο τέλος της ημέρας, είναι σημαντικό με κάθε τρόπο να ακούγεται η δουλειά σου. Και αυτά που μπορείς να κάνεις με ένα μικρόφωνο κι ένα laptop είναι πάρα πολλά!

Το στάδιο είναι γεμάτο θαυμαστές να φωνάζουν, η μουσική ξεκινάει, τα φώτα ανάβουν – τι σκέφτεσαι εκείνη τη στιγμή;
Τσεκάρω το ασύρματο μικρόφωνό μου και… το φερμουάρ μου!